BENİ HİÇ SEVDİN Mİ BABA?

“Ağzını şapırdatmadan ye şu yemeği”

“Tamam, özür dilerim baba” derken önündeki tabağa bakıyordu çocuk.

“Hem sen derslerini bitirdin mi böyle ağır ağır yemek yiyorsun”

“Evet baba. Sadece Türkçe dersim kaldı, onu da yemekten sonra yapacağım” yine başını kaldırmadı cevap verirken.

“Hele bi yapma da göreyim” babanın sesi çok sertti. “Karnede zayıf gelirse o zaman görüşürüz seninle”

“Ah ah sen benim babamın oğlu olacaktın da o zaman kıymetimi anlardın. Biz böyle konuşamazdık bile babamla. Cevap vermeye kalkarsak da tokadıyla yere serilirdik. Ben sana bir fiske bile vurmadım. Kıymetimi bil kıymetimi”

Babası bu cümleleri söylerken çocuk başını kaldırmadan tabağına bakıyor. Korkudan titreyen elindeki çatal, tabağının kenarına aynı tempoyla vuruyordu. İçinden “bir gün oğlum olursa asla benim karşımda korkuyla oturmayacak, dedemin sana, senin de bana yaptığını ben oğluma yapmayacağım” derken bir damla gözyaşı süzüldü yanağından. Hemen sildi. Babası görürse “kız mısın sen erkekler ağlamaz” diye yine bağırırdı ona.

Sıçrayarak uyandı yatağında. Ter içinde kalmıştı. Oğlu doğduğundan beri görüyordu bu rüyaları. Her gece farklı rüyalar. Dün gece topunu patlattığı için babasının ona bağırdığı günü görmüştü. Ondan önceki gece ise komşunun şikayetinden dolayı bağırdığı günü. Yanında yatan eşine baktı. Yatakta yoktu. Bebeğin odasında olmalıydı. Bebeğin ağladığını duymamıştı. Tabi duymazdı. Çünkü o esnada babası onu azarlıyordu rüyasında.

Yataktan kalkıp, terden ıslanan tişörtünü değiştirdi. Parmak uçlarına basarak tam karşıdaki “hoş geldin bebek” yazılı odaya girdi. Eşi emzirme sandalyesinde uyuya kalmıştı. Bebeğin yatağına döndü. Ne kadar masumdu. Bir melek gibi uyuyordu. “seni seviyorum” dedi fısıldayarak “hep seveceğim”. Babasını düşündü, kendi böyle küçücük bir bebekken yanına gelip onu sevdiğini söylemiş miydi acaba? Çünkü hiç hatırlamıyordu. Babası bir kere bile başını dahi okşamamıştı. Çok güzel bir karne getirdiğinde bile “hele bir zayıf gelseydi o zaman görüşürdük senle” der aferin bile demezdi. Babasının onu sevdiğini hiç anlamadı. Öldüğünü duyduğunda içinde bir sızı oldu ve aynı soru geldi aklına “Beni hiç sevdin mi baba?”

O oğlunu sevecekti. Oğlu ondan korkmayacaktı. Beraber maça ve sinemaya gidecek hatta arkadaşları ile tanışıp sohbet edecekti. Arkadaş gibi olacaktı oğluyla. Fırsat buldukça başını okşayacaktı. Babasından görmediği sevginin hepsini hatta daha fazlasını oğluna verecekti.

Minik bebek o anda gülümsedi uykusunda. Sanki anlamıştı babasının içinden geçenleri. Bebeğin gülümsediğini görünce bir damla gözyaşı süzüldü yanağından, silmek istedi vazgeçti. “Erkeklerde ağlar oğlum dedi, sen de büyüyünce bir gün ağlamak istersen silme sakın, bırak aksın. Eğer ağlamak için bir omuz ararsan da ben buradayım”

Yine geldiği gibi parmak ucuna basa basa döndü yatağına…

 

Bu hikayeyi Yaşasın video öykü! (10) için yazmıştım. Videoyu seytermek için tıklayın

Uygulamada yayınlanan hikayeleri okumak için de burayı tıklayın