#Blogfırtınası Etkinliği 8. Gün

İşte #blogfırtınası 8. güne geldik. Bugünkü konu en sevdiğimiz şarkı ile ilgiliydi. Benim özellikle çok sevdiğim bir şarkı yok. Ancak Levent Yüksel'in "MED CEZİR" albümünü çok beğendiğim için içinden bir parçayı seçmeye karar verdim. Albüme adını veren şarkıyı seçtim.

 

 Gün 8. En sevdiğiniz şarkıyı alın, ismi ve sözleri yazınıza ilham olsun.

Bu kaçıncı ayrılıktı, yine mi onu göremeyecekti. Bu basit kavgaların, bu ayrılıkların, bu "MEDCEZİR" lerin bir sonu gelmeyecek miydi. Onu seviyordu, ondan ayrılmak, onu görmediği her gün cehennemde yanmak gibiydi. Bu duygularının hepsini o da biliyordu. Ona acı çektirmek hoşuna gidiyordu sanki. Evet artık emindi, acı çekmesi, gözlerinin içine yalvarırcasına bakması hoşuna gidiyordu.

Her seferinde en fazla bir hafta sonra gelir özür dilerdi. "Sensiz olmuyor" derdi ona. Neden bu şekilde davranırdı anlamazdı. Sımsıkı sarılırdı, "bir daha ayrılmayalım" derdi. Gülümseyip kulağına" seni seviyorum" diye fısıldardı. Daha sıkı sarılırdı o zaman "ben de seni seviyorum" derdi. Sonra hiç ayrılık yaşanmamış gibi ilişkilerine devam ederlerdi.

Her seferinde bana gelir, acısını paylaşırdı. İçindeki bitmek bilmeyen fırtınayı anlatırdı. Tarafsız olmaya çalışır, "gelecekte bin defa yanacağına şimdi bir kere yan "MEDCEZİR" ler bir kere başladı mı bitmez derdim." "Yok derdi o gelir, pişman olmuştur hatta arar şimdi" diye kendi kendini avuturdu. Okul süresince devam etti bu gelip gitmeler. Mezun olduklarında birliktelerdi. "Uzun süredir kavga etmedik, her şey yolunda" derken gözlerinin içi gülüyordu.

Yıllar sonra bir gün sokakta karşılaştık ama gözlerinin içi gülmüyordu. Beni görünce koştu boynuma sarıldı. Belli ki beni gördüğüne çok sevinmişti. Sonra ağlamaya başladı kollarımda. Şaşırdım sokağın ortasında öylece kalakalmıştık. En yakın kafe'ye oturduk, biraz sakinleşmişti. "Unuttum sanmıştım, seni görünce herşeyi hatırladım" derken tekrar ağlamaya başladı. Herkes bize bakıyor, bense ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Garsonun getirdiği kahveden bir yudum aldıktan sonra kendini toparladı ve konuşmaya başladı.

"Sen haklı çıktın" dedi bana. "Keşke bin kere yanacağıma, bir defa yansaymışım" dedi. Hala gözleri doluydu. "Bitti mi" diyebildim. Evet dercesine başını salladı. "Bitti, Medcezirler bitti" Sadece bir not bırakarak, hayatından çıkmıştı. Hem de en yakın iş arkadaşı ile birlikte yurtdışına gitmişlerdi...